45+ en de onzichtbare kracht (2)

Gepubliceerd op: dinsdag 23 april 2024

Lees verder onder de foto

Eigenlijk is er niet eens zoveel veranderd in al die jaren. Veel spelers met pijntjes. Destijds was het advies aan de heren spelers van de 45+ eens langs te gaan bij onze eigen Panoramix, Gerrit Leusink. Hij stond bekend om zijn toverdrankjes. Dat kon helpen om weer wat leven te brengen in onze krakkemikkige selectie. Als we doorgaan in dit tempo spelen we over 2 jaar rollatorvoetbal schreef ik. Aangezien dat laatste voor diverse nog steeds actieve (of iets wat er voor door gaat) 45+’ers nog steeds niet het geval is, denk ik dat het advies van destijds is opgevolgd. Na al die jaren zijn we nog steeds dank verschuldigd aan onze medicijnman. We zijn ondertussen flink gemoderniseerd, spelen bijna op kunstgras en hebben een medicijnvrouw. Zelfs in ons bestuur zit een dame! Is het de modernisering of gewoon een chronisch tekort aan vrijwilligers? Hoe dan ook de dames zijn meer vertegenwoordigd dan voorheen. Om over de kantine maar te zwijgen.

Jaren geleden was hij er al. En nu is hij er nog steeds. In een team zit altijd een speler die nooit opvalt. Er wel degelijk altijd is. Ook niet topfit is. Maar ….. wel altijd gaat voor een basisplaats. En ……. het liefst alle minuten tussen de lijnen staat. Met de nadruk op ‘staat’. En zo’n speler kun je in geval van nood ook een geel pakje aantrekken en hem dan keeper noemen. Onze onzichtbare kracht in het team heet Han. Aan het einde van een wedstrijd hebben wij namelijk nooit gezien wat hij allemaal vertelt en heeft meegemaakt die 80 minuten. Dat blijft voor ons onzichtbaar, maar we gunnen Han allemaal zijn verhalen.

Overeenkomst met toen is dat Han nog steeds onzichtbaar is. Ik zei hem vrijdagavond dat ik hem als wissel echt foutloos vond. In het veld stond hij er net als toen. Dat staan is nog steeds bijna letterlijk te noemen. En nu kunnen we daar kinderachtig over doen, maar dat is zeker niet de bedoeling. Probeer jij maar eens met de nieuwe veldverlichting volop aan, onzichtbaar op ons hoofdveld te staan. Is mij zelfs als toeschouwer niet gelukt!

Terug naar de onzichtbare kracht van vrijdag. Deze keer zat het niet in de keeper maar in de technologie. We hebben (nog) geen doellijntechnologie of VAR. Als we klaar zijn met de kleedkamers, de tribune, het kunstgras en het dak met zonnepanelen is dit wellicht het volgende plan. Wat we wel hadden was een bal met sensor en een paal met elektromagneet.

Jaren terug hadden we Han die het doel tot op de millimeter nauwkeurig voor de wedstrijd op de achterlijn had geplaatst. Het hele team dacht dan Han niet goed bij z’n hoofd was. Dat klopt natuurlijk ook wel, maar wij konden toen nog niet voorzien dat voorbereiding het halve werk is. Zoals we de keepers in de Champions League een bal met de hand naast zien wijzen zo pareerde Han de schoten destijds van SV Enter. Die hand had blijkbaar een onzichtbare kracht. Hij is fan van Johan Cruijff, maar zijn handen zijn die van Maradona, die snuiver met die goddelijke hand, weet je nog?. De ene na de andere bal wees hij met een onzichtbare kracht op de paal.

Terug naar vrijdagavond. Rohald is meer van het gemak en niet zo precies (kijk maar naar de verbouwde kleedkamers ????). De paal met elektromagneet bleek net zo effectief als het precisiewerk van Han. Het leidde dit keer bij onze vrienden van Excelsior’31 tot enige frustratie. 2 keer werd er al gejuicht door onze rode buren maar de bal leek verliefd op de paal. Hoewel Rohald de techniek zelf had geïnstalleerd was zijn toneelspel stukken beter dan zijn keepersspel. Met een blik van verbazing raapte hij de ballen op die op onverklaarbare wijze, als door een TomTom gestuurd, richting paal gingen en terug kwamen in de richting zijn grijpgrage handen. Een onzichtbare kracht leidde zo tot zichtbare frustratie (bij de mannen in rood).

Tussendoor was grote Bert van Excelsior kleine Bert van ons aan het plagen. Fysiek contact is niet toegestaan en dat weten alle spelers. Grote Bert werd dat later verteld door kleine Bert en reageerde lachend met: “dat ga ik morgen wel merken”. Scheidsrechter Robert Schipper floot foutloos en hoefde door het zelf oplossende vermogen van Bert&Bert ook hier niet in te grijpen. We boeken hem graag voor de volgende speelronde thuis op kunstgras.

En om het allemaal nog mooier te maken na het onzichtbare geluk, scoorde, na knullig uitverdedigen van onze buren, onze jeugdspeler van de 45+, Andre Harbers, de 1-0. Hij pakte het cadeautje keurig uit door de bal in de hoek te prikken. Het hoogtepunt van de avond volgde daarna. Een aanval die deed denken aan betere fysieke tijden. Een aanval zoals je die bij het betere zaalvoetbal mag verwachten. Een perfecte pass van Rutger bereikte Marcel die in een vloeiende beweging Andre een niet te missen kans bood. En omdat de kans niet te missen was, schoot Andre ook deze bal binnen. Een grote grijns, zoals alleen die kan opzetten, was het gevolg. De 2-0 eindstand was volkomen logisch als je weet wat je net hebt gelezen. Dan vertel ik maar niet dat het missen van de 3-0 door Arie moeilijker was dan de bal er in te schieten. Zo zien we dat ook Arie nog steeds zichzelf is.

De eerste wedstrijd zou ik bijna vergeten. Ik had er niet alles van gezien omdat de enige supporter van SVZW mij aan de praat hield. De mannen uit Wierden spelen goed voetbal, maar wij kwamen voor door een prachtig verdekt schot van Marcel. De bal moest het doel nog bereiken maar hij liep al juichend weg. Niet zo hard uiteraard, want dat lukt niet meer. Maar het vertrouwen in dat linkerbeen is er nog steeds.
Een zeldzame fout in onze verdediging betekende meteen de gelijkmaker. SVZW was beter, onze keeper was dat ook dan gebruikelijk. Diverse reddingen leken een punt veilig te stellen. Tot een schot dat tussen diverse verdedigers door in het uiterste hoekje van ons doel belandde. Rohald had nog kunnen duiken, maar deed dat niet. Maaike moest de kleding wassen en dat wilde hij haar niet aandoen. Wij hebben aangeboden zijn keepersshirt volgende keer zelf wel te wassen. Nu maar hopen dat hij dit onthoudt.

Jaren geleden schreef ik dat de 45+ selectie na de wedstrijden de kantine binnenstrompelde en dat Arie na een kwartier nog steeds zuchtte. Deze vrijdag had hij daar geen puf meer voor. Ouder worden heeft dus ook zijn voordelen.

Mia moeten we bedanken voor de verzorging in de kantine. De verzorging bestond helaas niet uit een massage, alleen Bert kreeg een aai over de bol. Verder weer prima verzorgd met alle soorten hapjes. Gelukkig blijven de verhalen na afloop nog steeds als die van toen. Met een beetje fantasie geloof je het meeste nog ook.

Denk je als je dit leest, dat is een gezellig team? Meld je aan bij coach Berto. Hij had vroeger zelfs voor mij een plekje in het veld, dus dan voor jou zeker ook. We zien je graag op de volgende 45+ avond.

Een supporter.