Een goed begin is het halve werk

Gepubliceerd op: maandag 22 september 2025

Lees verder onder de foto

Deze week zou de competitie eindelijk beginnen. Want zeg nou eerlijk: de competitie is toch wel het échte werk. Leuk hoor, die bekerwedstrijden, maar zoals Suuske altijd zegt: "het zijn maar oefenpotjes waar je toch nooit genoeg man voor hebt." Als journalistje moet ik hem daar toch wel een beetje gelijk in geven. De beker is belangrijk, maar de competitie is de echte shit.

En precies op het moment dat die competitie op het punt van beginnen stond, werd ik gebeld door een anonieme beller. De stem kwam me vaag bekend voor… maar wie was het? Met een opvallend hoog stemmetje vertelde hij dat ik ergens moest gaan kijken. Namelijk: op vrijdagavond zouden de kolossen van het 5e elftal in actie komen spelend in het 45+ elftal van sportclub Rijssen. Dit alles zou zich afspelen in Borne. “Dat is toch dicht bie oe?” zei de stem.

"Maar wie heb ik aan de lijn?" vroeg ik. Op de achtergrond hoorde ik een vrouwenstem. Die herkende ik meteen: het was Marleen. De anonieme Appie hing snel op. Ik besloot in mijn Fiat Multipla te stappen en binnen drie minuten reed ik naar NEO.

Wat ik daar zag? Te strakke shirtjes, Underbellies en Hangtietjes, maar dan die van het mannelijke soort. Dit was de 45+. Ik zag voorzitter de Jong op goal staan, en de kanonnen van wel leer, zoals Han van 'n Moes, Bloaze en fanatieke Suuske dwarrelden over een half veld. “Nou,” dacht ik bij mezelf, “dit kan nog wel eens wat worden.” Toch heel wat ervaring bij elkaar. Maar niets was minder waar.

Even kort samengevat:

* Veel inzet
* Geen snelheid
* Alles verloren
* Zeven keer kramp
* Eén doelpunt
* Eén kans

Leuk om te zien, en volgens mij was het best gezellig — maar ik was al met mijn hoofd bij zaterdag. Want dan mocht ik als journalistje weer verslag doen van het 5e elftal.

Zaterdags lag ik op tijd in de bosjes, tussen de hondenrenbaan en veld 1. Appie, die eindelijk zijn telefoon weer opnam, gaf me de mogelijke opstelling door. Hij vertelde dat er verdedigend misschien een probleem was. De staf, van Eden en Hendry waren druk aan het puzzelen om dat op te lossen.

Teunissen was de sekstoerist aan het uithangen in Albanië. Nijkamp had "familiedag", Ruud had last van zijn rug, en Michel kon alleen de tweede helft door een kinderfeestje. Ook Geert was een vraagteken. Volgens Appie moest de beunhazende dierenarts die Geert had behandeld oppassen, want Appie had het nummer en mailadres van de KNMvD (de beroepsorganisatie voor dierenartsen) weten te bemachtigen. En zoals u weet heeft Appie aan 1 actie genoeg om je te laten schorsen.

30 minuten voor het fluitsignaal komen de heren van SC Rijssen 5 het veld op. Ik zie Geert lopen. Hij rent zelfs! Oké? Hij doet mee aan de warming-up. Zou hij dan toch genezen zijn? Bij navraag blijkt Geert wonderbaarlijk te zijn genezen door middel van een mysterieuze handoplegging. 

Net voor de wedstrijd begint, zie ik iets wat ik nog niet eerder heb gezien bij dit elftal. Ze komen allemaal bij elkaar, en Geert en Matthijs nemen het woord. Ik kon het niet goed verstaan, maar de opzwepende woorden hadden ongetwijfeld te maken met scherp beginnen en strijdlust tonen. De tegenpartij bestond uit grote gasten waarvan de inschatting is dat zij wel eens mee kunnen gaan doen om het kampioenschap. Dus: het mes tussen de tanden en gáán.

Na het fluitsignaal zie ik dat Sportclub nog niet meteen het felle spel van in de beker laat zien. Met Geert achterin is Randy nu de nieuwe voorstopper. Na zijn goede wedstrijd in Hellendoorn is dat een begrijpelijke keuze.
Na vier minuten wordt er een overtreding gemaakt op 40 meter van de goal. Iedereen zakt terug rond de zestien. Geen paniek, gewoon de organisatie behouden en het duel aangaan. De bal wordt met een hoge boog ingebracht. Keeper Ditsel roept: “Láá maar gaan!” Maar de bal valt toch… precies in de kruising. 0-1. Is dit de eerste keer dat ik de jongens op achterstand zie? Hoe gaan ze daarmee om?

Wat ik daarna heb gezien, is bijna niet te beschrijven. De passie, het vuur, de drang om de wedstrijd te kantelen, het spát ervan af. En dat resulteert in een prachtige combinatie waarbij Harbers de bal in het net weet te rammen: 1-1. Vijftien minuten later stormt Sil met de bal op de goal af en wordt van achteren neergehaald in de zestien. Penalty. “Neem nooit je eigen penalty,” luidt het gezegde, dus Matthijs eist de bal op en zoals het een echte captain betaamt. Schuift hij de bal onberispelijk binnen: 2-1.

Daarna volgt een soort powerplay. Den Ham doet zijn best, maar wordt van het kastje naar de muur getikt. Agressief doordekken en goed combinatiespel volgen elkaar op. Van de Vlist krijgt de bal, gaat de combinatie aan met Mathijs die de diepte inloopt, en met een strakke voorzet rond de vijfmeterlijn bedient hij Martijn. Die neemt de voorzet vol op de pantoffel: 3-1 een goal uit het boekje!

Drie minuten later jaagt Sil de bal weer agressief af, en dit keer met resultaat: de bal komt voor zijn voeten en hij schiet 'm vakkundig binnen: 4-1*.

Tweede Helft: Rustig Uitspelen?
In de tweede helft zie je dat er een tandje wordt teruggeschakeld. Van mooi combinatiespel gaan we over naar de lange bal. Jammer, maar begrijpelijk en nog steeds effectief.
Martijn gaat eerst nog alleen op de keeper af maar mist nét. In de 65e minuut komt er weer een soortgelijke aanval. De bal komt terug uit de zestien, waar Matthijs de Jong afdrukt: 5-1.

Er wordt gewisseld. Ik moest even goed kijken wie er nou op het veld stond. Een nieuw gezicht? Appie had me niks verteld. Als ik inzoom met mijn telelens zie ik een combinatie tussen Joost Klein, The Rock en Edgar Davids. En toen zag ik het… het was **Peter. Met een Edgar Davids-bril.

Normaal gesproken loopt Peter zich in tien minuten volledig kapot. Maar we zullen zien. Na twee minuten wordt Peter alweer gewisseld… omdat hij moest plassen. Jon, de andere Vos, neemt het over. Drie minuten later staat Peter weer op zijn plek. Den Ham scoort nog een buitenspelgoal. Appie vlagt correct “ik lag namelijk achter hem in de bosjes”. Toch telt het doelpunt. Kom op jongens, gewoon zakelijk uitspelen nu.

Dan gebeurt het. Artur krijgt de bal, draait zich, wéér, weg tussen drie tegenstanders en ziet Peter vrijlopen. De pass is perfect. De aanname in de loop is perfect. Heeft hij de bal wel voor zijn goede oog? Hoor je iedereen denken. Maar met zijn nieuwe bril stormt hij op de keeper af en schiet de bal vakkundig binnen:

6-2. Dames en heren, Peter de Vos is los.

Hoe zorgen we ervoor dat Peter niet naast zijn Crocs gaat lopen? Hoe behouden we hem voor dit elftal? De trainer van het eerste zat namelijk wél op de tribune te scouten. De tijd zal het leren…

Toen ik mijn spullen had opgeruimd, hoorde ik het nummer, We Are the Champions van Queen uit de speakers schallen. Iedereen zong mee. Rustig aan jongens, rustig aan. De weg is nog lang. Maar het begin is er. En wat voor één.

Eenmaal thuis kreeg ik nog een belletje van Appie. “Gvd, waar ben je? We zitten in café Suuskié en we hebben een frikandellen-eetwedstrijd!” Ik bedankte Appie vriendelijk voor de uitnodiging en vroeg hem later te bellen met de uitslag. Appie belde een uur later en vertelde dat hij had verloren en zijn meerdere moeten erkennen in Jan-Willem “Kliko” Brinks. Volgens Appie was hij de terechte winnaar: “Als je lachend je 14e frikandel opeet, heb je die gouden frikandel verdiend,” zei hij… waarna hij met een kotsend geluid de telefoon opgooide.

Dames en heren, de Sportclub Rijssen 5 Express dendert door naar het volgende station volgende week in Nijverdal: SVVN 7, here we come... Forza Sportclub Rijssen 5.